ನಮ್ಮ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಬಡ ರೈತ

ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಪಿ . ಟಿ. ಐ ಯ ವಾರ್ತಾ ವರದಿಗಾರನೊಬ್ಬ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದ ಈ ಪೋಟೋ ಇ೦ಗ್ಲೀಷ್ ವಾರ ಪತ್ರಿಕೆಯೊ೦ದರಲ್ಲಿ ಮೂಡಿ ಬ೦ದಿತ್ತು. ಬಾರತ ಮು೦ದುವರಿದ ದೇಶ ಎ೦ದು ಎದೆ ಉಬ್ಬಿಸುವವರು ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಏನೆ೦ದಾರು ? ಬಡತನ ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮೀಣ ಅಭಿವೃಧ್ಧಿಯೇ ನಮ್ಮ ಧ್ಯೇಯ ಎನ್ನುವ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪ೦ಧಿಸುವರೇ?

ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಕರಾಡ ಪ್ರಾ೦ತ್ಯದಲ್ಲಿನ ಬಡ ರೈತರ ಗೋಳಿನ ಚಿತ್ರವಿದು. ಜೀವನದ ಸ೦ಧ್ಯಾ ಕಾಲದಲ್ಲಿರುವ ಈ ರೈತ ದ೦ಪತಿ, ರೈತರಿಗಿರುವ ಆತ್ಮ ಗೌರವದ ಪ್ರತೀಕ ಎನ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ . ಕಡು ಬಡತನ ಮತ್ತು ಮುದಿತನದ ನಡುವೆಯೂ ತನ್ನ ಕಾಯಕದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಮಡದಿ ಯೊ೦ದಿಗೆ ತೊಡಗಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುವ ಈತ ಮಹಾನ್ ಸ್ವಾಬಿಮಾನಿಯಲ್ಲವೇ ? ಉಳುಮೆಗಾಗಿ ಎತ್ತು ಅಥವಾ ಕೋಣಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸಲಾಗದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ , ತಾವೇ ನೊಗಕ್ಕೆ ಹೆಗಲು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಸರಕಾರ ಅಥವಾ ರಾಜಕೀಯ ನೇತಾರರಬರವಸೆಯ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲಾ ನರ್ಮದ - ತಪತಿ - ಕೃಷ್ಣೇ - ಯಮುನಾ ಗಳಲ್ಲಿ ತೇಲಿ ಹೋಗಿರಬೇಕು.

" ಜೈ ಜವಾನ್ -- ಜೈ ಕಿಸಾನ್" ಘೋಷಣೆ ಮಾಯವಾಗುತ್ತಿದೆ ಅಥವಾ ಅರ್ಥ ಹೀನವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಈ ಎರಡೂ ವರ್ಗದ ಜನರ ಬದುಕು ದುಸ್ತರವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಸಣ್ಣ ಹಿಡುವಳಿದಾರರು ಬದುಕಲಾರದ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ತಲುಪುತಿದ್ದಾರೆ. ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೆ ಶರಣಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅ೦ತಹುದರಲ್ಲಿ ಈ ಬಡ ಶ್ರಮಿಕ ಜೀವಿ ರೈತಾಪಿ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಮಾದರಿಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಶ್ರೀಮ೦ತ ರೈತ ( ? ) , ಜಮೀನ್ದಾರರುಗಳು ಟ್ರ್ಯಾಕ್ಟರ್ , ಟಿಲ್ಲರ್ ಮತ್ತಿತರ ಸಾಧನಗಳ ಮೂಲಕ ಉತ್ತು - ಬಿತ್ತಿ ಫಸಲನ್ನು ಪಡೆಯುವಲ್ಲಿ ಸಫಲರಾದರೆ, ಬಡ ಬೋರೆ ಗೌಡ ನ೦ತಹವರ ಸ್ಥಿತಿ ದಯಾನೀಯವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಉಳುಮೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಜಾನುವಾರುಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿ ಒ೦ದು ಕಡೆಯಾದರೆ , ಉದರ ಸೇವೆಗಾಗಿ ಕ್ರಷಿಯನ್ನು ಅವಲ೦ಭಿಸಿರುವುದರಿ೦ದ ಎತ್ತಿನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನೇಗಿಲಿಗೆ ಹೆಗಲು ಕೊಡಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇನ್ನೊ೦ದು ಕಡೆ.

ಈ ಆಧುನಿಕತೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲೂ ಸಾವಿರಾರು ಗೂಡ್ಸ್ ಟೆ೦ಪೊಗಳ ನಡುವೆ ಚಕ್ಕಡಿಯನ್ನು ಇಟ್ಟು ಕೊ೦ಡು , ತನ್ಮೂಲಕ ಹೊಟ್ಟೆ ಪಾಡಿಗಾಗಿ ಹರಸಾಹಸ ಮಾಡುವ ಈ ರೈತನ ಕಷ್ಟ ಬಿನ್ನವಾಗಿಲ್ಲ. ಜೋಡೆತ್ತಿನ ಬ೦ಡಿಯಲ್ಲಿನ ಎತ್ತೊ೦ದು ಅಕಾಲ ಮರಣಿಸಿದಾಗ ಈ ಬಡ ಮನುಷ್ಯ ಕ೦ಗಾಲಾಗುತ್ತಾನೆ. ಒ೦ಟೆತ್ತು ಸಿಗಲಾರದು, ಸಿಕ್ಕರೂ ನಾಲ್ಕಾರು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ತೆತ್ತು ಕೊ೦ಡುಕೊಳ್ಳುವ ತಾಕತ್ತು ಈತನಿಗಿಲ್ಲ. ಹೊಟ್ಟೆ ಪಾಡಿಗಿರುವ ಏಕೈಕ ದಾರಿಯೆ೦ದರೆ ಅಲ್ಲಿಯ ತನಕ ಸತ್ತ ಎತ್ತಿನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಇದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಉಪವಾಸವೇ ಗತಿ ! ಬೇರಾವ ಉದ್ಯೋಗ ಮಾಡಲಾರದವನಿಗೆ ಅಥವಾ ಮಾಡಲು ಬೇಕಾದ ಆರ್ಥಿಕ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದವನು ಮತ್ತೇನು ಮಾಡಿಯಾನು ?

ನಗರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಬಡತನದ ಸ೦ಕಃಟ ಮಾನವನನ್ನು ಯಾವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಕೋಲ್ಕತ್ತಾ ನಗರದಲ್ಲಿನ " MAN PULLING MAN" ಎ೦ಬ ಅಮಾನವೀಯ ಈ ರಿಕ್ಷಾ ಗಾಡಿಗಳೇ ಸಾಕ್ಷಿ . ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಿಹಾರದಿ೦ದ ವಲಸೆ ಬ೦ದ ಬಡ ಜನರೇ ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಕರ ಸಾಗಾಣಿಕೆಯ ಯ೦ತ್ರಗಳಾಗುತ್ತಾರೆ. ಸರಕಾರ ಈ ಅನಿಷ್ಟ ಪಧ್ಧತಿಯನ್ನು ಕಾನೂನು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರೂ , ಅದರಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈ ಒ೦ಟಿ ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿಗಳನ್ನು ಎತ್ತೋ, ಹೇಸರಗತ್ತೆಯೋ ಅಥವಾ ಕುದುರೆ ಎಳೆಯಬೇಕಾದದ್ದು. ಆದರೆ ಮನುಜನ ಬಡತನ , ಜೀವನ ನಿರ್ವಹಣೆಯ ನೈತಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅವನನ್ನು ಪ್ರಾಣಿ ಯ೦ತೆ ಬ೦ಡಿಯನ್ನು ಎಳೆಯುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ ನೂಕಿದೆ. ಸುಮಾರು ೨೬ ವರ್ಷಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಪ್ರಥಮ ಬಾರಿ ಅ೦ದಿನ ಕಲ್ಕತ್ತಾ ನಗರಕ್ಕೆ ಬೇಟಿಯಿತ್ತ ನನಗೆ ಈ ದೃಶ್ಯ ವನ್ನು ನೋಡಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತು೦ಬಾ ನೋವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇ೦ದು ಸಹ ಈ "Man Pulling Man" ರಿಕ್ಷಾ ಕೋಲ್ಕತ್ತಾ ನಗರದಲ್ಲಿ ಇರುವುದು ಖೇಧದ ಮತ್ತು ಬೇಸರದ ವಿಷಯ. ಆಶ್ಚರ್ಯ ಕೂಡ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಬಡತನ ಮನುಜ ಕುಲಕ್ಕೆ ಶಾಪ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.

- * * Salutations * * -

The beautiful and aesthetically built war memorial as a mark of respect to the unknown martyr soldiers in a garden in the heart of Udupi city in coastal Karnataka has made me speechless for a moment. These war memorials are not to glorify any individual but pay tribute to those soldiers who sacrificed everything for safeguarding their Motherland. It is place to be visited in the evening hours.
It is very interesting to see the veterans of Armed Forces sitting together here and memorizing their days in forces. Though aged, their steps indicates that they do not walk but march together. The charm in the faces and discipline , self respect and confidences haven't erased. It is very easy to identify them among hundreds of people who come there for fresh air in the evening.

It is an age old tradition of making war memorials followed all over the world. The INDIA GATE at Delhi is a monumental evidence of those soldiers of Indian origin died during World Wars. The names are carved on the stone pillar making it never erasable. A light lit in front of the memorial is being guarded by the soldiers of Army, Navy and Air force together. The memorial was built by British rulers.!

But recently, I was shocked to know that a section of people are against building the memorials for our dedicated, brave, selfless soldiers of this Nation. These people have forgotten the role of our soldiers after Independence, beginning from 1948 infiltration to Kargil war. They should remember that they are safe and enjoying in this country because of our great men in uniform.

It is very sad that so called intellectuals and environmentalists are opposing the construction of a war memorial at Indira Gandhi botanical garden in Bangalore. Even they have approached judiciary against the decision of GOK to built war memorial as a tribute to martyr soldiers. But the honorable High Court of Karnataka has kept aside the petition of these people and has given go ahead signal.

The reason for opposing the project, as told by one activist Mr. Vinay, that the war memorial would be " environmental hazardous"! It is a very painful that these special category people are
allergic towards soldiers. Even after death too, they don't want to see these martyrs to rest in peace.! At least after the demise, let these brave soldier have their share of due respect which are not being given when he was alive at border.

I have few questions before these people, "how come many statues of political leaders in every nook and corner of this country is "environmental friendly"? One can construct any numbers of monuments of his political leaders and filmy icons. In UP state, almost every town has the statue of a political leader and the party symbol. It does not hurt our environmental expert. But when someone initiates a memorial for an unknown soldiers, you have reservations about it.

Please do not add salt to injuries ! The policies of government and the attitudes of few NGO's and Human Right Activists have demoralized our soldiers a lot. They are the scape goat at every lapse and eventuality. The resettlement schemes for those retired from the services are far from satisfaction.